DERNEKLER VE SEVGİ

 

 

Sevgiden hep bahsederiz de tarif etmekte zorlanırız.  Sözlük anlamını verecek olursak ilgiyle birlikte bağlılık diye tarif ediliyor kısaca. Bir de aşk var aşk! Çoğu kez sevgiyle aşkın birbirine karıştığını gözlemek mümkün. İç içe gibi görünse de aralarında derin ayrılığın olduğu kesin.

Aşk beğeniyle başlar hayranlık noktasına ulaşırmış. Sevginin oluşması için bir süreç mutlaka gerekliymiş. Oluştuğu vakit de büyüyebilen bir duygu, karşılıksız ve çıkarsız olmalıymış.  Aşk ise geçici, zamanla kaybolan bir duygu haliymiş. Sınırları belli, insanın  hormonal kimyasına bağlı bir yanı varmış.

Sevgi ve aşk söz konusu olunca çeşidini sayılarla sınırlandırmak zor bir alan. Kişiye göre dal ve kollara ayırmak mümkün. Sıralamaya kalksak yazıya sığdırmak gerçekten zor. Böyle durumlarda öykü ve masallar can simidi oluyor insana.

 Görsel medyada meşhur hocalara öyle ilginç sorular soruyorlar ki, sevginin gerçekliğine varıyor bazen ucu. Demek ki gerçek olan olmayan diye de ayırt edici başlıklar atmak gerekiyor herhalde.

Bir gün bilge birine sormuşlar. Sevginin sözünü edenlerle, sevgiyi yaşayanları nasıl ayırt edebiliriz?

-Bakın göstereyim demiş bilge. 

Bir grup insan çağırıp sofralar hazırlanmış, sıcak çorbalar önlerine konmuş. Her birinin eline de boyları bir metre olan kaşıklar verilmiş. Bir metre boyunda olan kaşıklarla hiç biri çorbayı içip karınlarını doyuramamış.

İkinci grup aynı tasarımla sofraya oturtulmuş. Kaşıklar yine aynı boyda kaşık. Çorbaya kaşığını daldıran, karşısında oturana uzatıp içirmiş. Velhasıl her biri diğerini doyurmuş.  

Yüreğinde gerçek sevgiyi oluşturamayanların aç ve açıkta kalması muhtemeldir. Seviyor/muş gibi yapıp aldatmaya yönelenlerin gerçek niyeti er geç belli olur kardeşim.

İlçemizde iki yüzü aşkın kurulu dernek bulunduğunu sanıyorum. Herkes kendi alanında kurulu belki ama yüz bin nüfuslu bir ilçede her beş yüz kişiye bir dernek düşer. Derneklerin hemen hepsinin  tüzüğünde; sosyal, kültürel, ekonomik yardımlaşma dayanışma, geliştirme gibi önemli konular vardır. Fer fert derneklere bölüştürsek nüfusu ühhü! Bitmemiş sorun kalmaz sorun. Her fert her yönden gelişmiş olur.  Gördünüz mü zurnanın zırt dediği yeri. Böyle sevgi mi olur. Böyle bakış mı olur. Böyle yaklaşım mı olur?  Böyle duruş mu olur? Sokaklar başkandan geçilmezken herkes kendi kayıtsızlığının koskosluğunda birader.  Başkan desinler yeter! Yetmemeli kardeşim.! İnsan içinde yaşadığı toplumu, dahası bu vatanı seviyorsa, sevgisinin gereğini yapmalı. Koltuğun kuruluğunda kalan başkan ya da başkanların bu topluma ne faydası olur ki! Hizmet odaklı, çözüm odaklı dernekler mutlaka var. Onları tenzih edip teşekkürlerimi de sunmak isterim. Biraz kıpırdamak, silkinmek, göze değer işlerin faaliyet raporlarını da görmek istiyor gönlüm. Sorun çözme, bir çok güzel işleri yapacağına dair tüzüğünde söylemleri olanlar şahsiliğin değil toplumsallığın derdine düşmeliler. Vazifemiz ne olmalı diye derin derin düşünmeliler. İstişare kültürünü kendi aralarında yaygınlaştırıp sevginin zenginliğine bürünmeliler. Kendi mumlarını birer birer yakmalılar. Yoksa zaman öylesine gelir geçer. Sağırlaşan baştan fayda umulmaz. Bir şeyler yapmak kıymet vermektir. Sağlıcakla

KARDAN ADAM

 

Karlar yağdı ya sonrasına bak sen hele. Mübarek toprağın, karı yağmuru yedikten sonraki halini düşün. Güneş yüzüne vurunca, pulluk da karnına dokununca kokusunu dinle sen. Dinledikçe keyiflen… İnsanın özüne dair değil midir zaten toprak.

Bir adım ötesini tahayyül etmek bu olsa gerek. Kışın ayazına takılı kalıp yüreğine bungunluk doldurmak yakışır mı insana. Kar yağacak, toprak donacak, dondukça anamın boz tavuğu gibi kabaracak, kabardıkça en yeşilinden çimler fışkıracak. Ya işte böyle.

Kimiler yağan karın esaretinden dem vururken biz baharın hayalindeyiz. Kimiler kurşun kalemin siyahında boğulurken ya da boğarken, renklerin cümbüşünde tablolar çizebilmek farklılıktır yeğenim. Acıya sabretmeyi, nimete şükretmeyi bilmek gerek. Sabırla koruk bal olur denmez mi cancağızım.

 Bu karın ardından gelecek menekşeler, sümbüller. Bu karın ayazında en muhkem kokularını biriktirecek çiçekler. Gök gözyaşı döktükçe şırıldayacak sular. Koca dağlar beyaz gelinliğin altında biriktirecek en yeşilini. Toprak kar altında duracak başağa.

Toprak insanın özüyken, vatandır da yiğidim. Ne değildir ki vatan?  Vatan türküdür, şiirdir, ilahidir, kurandır, dindir, imandır. Namazdır, secdedir, bayraktır. Vatan ekmektir, sudur. Vatan denizdir, göldür. Sofradaki ekmektir, aştır, tuzdur.  Vatan sofradaki kavundur, bahçedeki yeşil soğandır. Vatan mirastır, nasihattır. Nehirdir, ırmaktır, sevgidir, şefkattir. Özdür, özgürlüktür, kimliktir. Dildir, sevdadır, aşktır. Vatan gözdür, göze almaktır. Sınırdır, sırdır kardeş.. Vatan uğruna ölmektir, yaşamak, yaşatmaktır. Onsuz olamamaktır. Sükun, sükut  dahası huzurdur. Hazinedir hazine..

Karlar yağdı ya…biriktirdiği hazinenin keşfine soyun, peşine düş. Doğruluğun yolunda her şey bir kazançtır. Üşenme kazançları ölçüye vur. Kurşun kalemin siyahlığından ayır gözlerini. Umuda bağlar dik. Umutsuzluk; çaresizliktir. Çaresizlik; yılgınlıktır. Yılgınlık; kaybetmek, boyun eğmektir.

Kazandıklarını, kaybettiklerinle kıyaslayıp ölçüye vur. Fark et,  farkına vardıklarınla kucakla toprağı vatan diyerek. Karların yağmayışında gör öksüzlüğünü. Yalvarışlarını, boyun büküşlerini tasavvur et film kurgusunda. Karlar yağarken nedense volkan gibi kimiler. Nedir bu kendine eziyet, nedir bu öfke. “Karlar yağsın kaygılar yağmasın” derdi anam. Kaygı küpüsün kardeş. Kaygının bir yanı düşüncedir oysa. Düşündükçe bulunur en zengin hazineler.

İnsan kör olsa da sezer karın bu topraktaki zenginliğini.

Vay be! Kar yağarken döktürdü  klavye de şiir gibi. Yine de kelimelerin karanlığında kalacak kimiler. Kimi tuzun kuruluğuna yolu vuracak, kimi yaşlığına. Bakış işte..

Bense karın beyazlığına vurgun hayalperest kardan adam.   Dillerde bir şarkı; Karlar düşer, düşer düşer ağlarım.  Bendeki de sevincin çığlığı. Sağlıcakla

TEREDDÜTSÜZ IŞILTI

 

İnsan ömrü; çocukluktan başlayarak başkalarını tanıma ve anlama yolunda geçiyor. Anladıkça ve tanıdıkça değer yargılarınız değişiyor kardeşim. Yaşam şekilleri, algıları, beden dilleri, davranışları, dış görünümleri, konuşmaları kişiler hakkındaki fikirlerinizi şekillendiriyor bir yerde.

 Geniş aile yapısı içinde, üstelik kırsalda çocukluğu ve gençliği geçmiş birinin, ilerleyen yaşlarda farklı insan davranışlarını gördükçe şaşırmaması imkânsızlaşıyor. Bazen küçük dilinizi yutasınız geliyor şaşkınlıktan.

Geniş aile yapısı içinde bireysel değil, bütüncül değer yargılarıyla duygu ve düşünceleri şekillenmiş birilerinin “ütmek” gibi bir derdi olmuyor cancağızım. Hedefi; birliğe, beraberliğe, topyekûn başarıya ayarlanmış, öyle görmüş öyle bellemiş birinin üten ve ütülenleri görünce ürkmemesi imkânsız. Bu ürkme hali, insanın kendi içinde pek çok şüphelerin doğmasına, tedbir içinde hareket etmesine sebep oluyor. İnsan ilişkilerindeki şüphe hali pek çok güzel işin hayata geçmesine hatta toplumsal başarıya engel oluyor. Zaman kaybettiriyor zaman…

“Sima, kalbin aynasıdır” ya da “kalbinin güzelliği yüzüne vurmuş” deyimini siz de duymuş ve okumuşsunuzdur.  Güzel bir yüz veya sima ister istemez olumlu beklentiler yaratıyor her insan da. Bu beklenti şüpheleri azaltınca, cin çarpar gibi çarpılınca aklınız başınıza geliyor yeğenim. Sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yemeye başlıyor sonrasında. Of Of!....

Fiziki güzelliğe sahip niceleri, acımasızca aldattı pek çoklarını. Fiziki güzellik olsa da ruh ve ahlaki güzellik olmayabiliyor. Fiziki görünüş bir silah olup çıkıyor karşınıza. Arzumuz, ikisinin bir arada olması değil midir? Olmayabiliyor işte..  Durum böyle olunca, içinizdeki tüm değer yargılarınızın önünde “şüphe”, nöbetçi asker gibi bekliyor. Yapmanız gerekeni yapmakta tereddüt ediyorsunuz haklı olarak.

Toplumsal başarı ve huzur, fert fert içimizdeki tereddüt ve şüphenin ortadan kalkmasıyla bağlantılı. Birbirimizi ütme değil büyütmenin gayretinde olmalıyız.  Şairin şu dörtlüğü maksadı sanırım çok iyi anlatıyor

Çaldığımız kapıları

Kilitli sağır bulduk

Kaderin ağlarında

Çırpındık durduk…… bu dörtlüğü yazarken eskilerin misalleri kulaklarımda çınlıyor. “Her köyde bir evin olsun”,  “kazanırsan dost kazan, düşmanı anan da doğurur”

Mesele topyekûn başarı dilimizden dökülenle de değil fert fert duruşumuzla da ilintili. Çırpınmamak için; Sevginin, güzelliğin, hissedişin, duygunun en güzel ışıltısı, tereddütsüz  dolsun yüreğinize.

Sağlıcakla

ÇIKRIK SESİ

 

 

Şehirli şairlerin çoğu Anadolu’yu ve Anadolu insanını dışarıdan ve dış görünüşüyle görüp değerlendirmişlerdir. Fakirlik ve sefalete ideolojik yağlarda sürerek işlemeye çalışmışlardır. Bu bakış Anadolu insanının gerçek duygularını tam olarak temsil etmeye yetmemiştir.

Anadolu insanı ruh zenginliği, sevgi,  merhamet, samimiyet, içtenlik, doğallık, kahramanlık ve insanlık açısından derin birikimlere sahiptir oysa. Milli mücadelenin en canlı örnekleri bile kırsalda vuku bulmuştur.

İletişim ve etkileşim kanallarının artmasıyla saydığımız bu değerlerden uzaklaşma görülse de pek çok değer yaşamaya devam etmektedir. Bu topraklara çocukluğu bulaşmış pek çok insan bunu hemen fark edebilir. Çocukluk yıllarının hayat tecrübesinden ilham almayan kişilerin görüş ve düşüncelerinde çok şey eksik kalır cancağızım.

Bulunduğu ve yaşadığı yere derin duygular besleyen, körelmemiş duygularla hizmeti görev belleyen herkesi yürekten alkışlıyorum kardeş. Laf olsun diye demiyor, yüreğimin derinliğinden gelen duyguyla selamlıyorum üstelik.

Şehirli şairlerden bu noktaya nasıl geldi diyenler olabilir. Olur mu olur. Mesele bir yerden girip bir yerden çıkmak gerekiyor. Bu giriş çıkışlarda Anadolu insanının toplumsal değerlerini hatırlatırken, yitirdiklerimize parmak basmaya geliyor iş.

Ortak kullanım yerlerimize halk sahiplenirdi halk! Temizliğini, bakımını, koruyup kollamasını halkın kendi yapardı.  Sırf hayra bulaşmak adına yolların tamir ve bakımında kendiliğinden çalışan insanlar olurdu. Camiler, çeşmeler, meydanlar, yollar, köprüler say da say. Evin önü, dükkanın önü, sokaklar uf uf! Bu işlere sahiplenen o kadar az insan kaldı ki..

Bugünlerde kar yağıyor ya.. Allah bereketiyle versin. Yokluğunu göstermesin. Herkes en kolayında. Nasılsa kapısının önünü bir temizleyen bulunur. Köy yollarını, nasılsa bir açan bulunur. İmkanı olanlar birazcık ucundan tutsa.. Iıh!.. ucundan tuttuğun şey senin hayatını kolaylaştırıp güzelleştirmekle kalmayacak genele yansıyacak. İnsan yaşadığı yere kapalı kalır mı?  Kalmamalı. Son yıllarda ne hikmetse kalmaya başladı nedense. Toplumsal işler, insanların kendini, içindeki duyguyu sergileyeceği yerlerdir. Kuru kuruya vatan, millet, bayrak, sevmek lafları yetmez bizi biz yapmaya. Tüm bunlara yüklediğimiz değeri eylemlerimizle ortaya koyma zamanıdır bazı anlar.

Karlar yağdı ya.. herkes karlı resimler paylaşmanın telaşındayken, kurumlar yolları açmanın, tuzlamanın telaşında. Görevleri o mudur? Elbette..1804 kilometre kare içinde her yere aynı anda yetişmek mümkün mü?  Yetişmenin de bir süresi var. Ya azıcık sabır, ya da işin ucundan azıcık tutmak lazım. Ucundan tutma heves ve arzusunda olanlar, yaşadığı yere kapalı kalmayanlar hemen kendilerini gösterdi dün. Traktörüne küreyici takıp erinmeden yolları açma gayretine düştüler. İsim isim yazmayacağım belki ama teşekkürü çoktan hak ediyorlar. Anadolu insanının inceliğini gösterdiler bize. Unuttuğumuz değerlerin yolunu hatırlattılar. Ölü yurttaş olmadıklarını gösterdiler. Ayna oldular ayna.. ayna olurlarken, bize de bu yazıyı yazma fırsatı yarattılar. Allah onlardan razı olsun.

Başkaları bizi biz olmaktan alıkoyar.  Dün alıkoymak için ellerinden geleni yaptılar, bugünde devam ediyorlar. Biz de inadına biz olmak, değerlerimizi, hissedişlerimizi yitirmemek için uyanık durmalıyız. Anadolu insanı çıkrık sesine alışıktır. Yardımlaşma ve dayanışma ya da. Bu alışıklığını sürdürmelidir. Sağlıcakla

KÖYLERE DAİR

 

 

Zemherinin karı yağdığı zaman

Üşütür vücudu yel bizim köyde

El ayak çekilir titrer beden de

Kaderini yaşar kul bizim köyde

 

Yüksekten uçardı arı kuşları

Haneler boşaldı kaldı dışları

Dillerde bir ağıt gurbet kuşları

Kapandı kapılar bel bizim köyde

 

Dede bayırında çıkılmaz yokuş

Düşünce kar etmez yoktur bir çıkış

Geçmişe göz atsan yapsan da bakış

Yatağı kuruyan sel bizim köyde

 

Ormanlar ağlaşır dağlar ağlaşır

Uzaktan uzağa kalpler pırlaşır

Kimsesiz meydanlar çomar hırlaşır

Çiğdem boyun bükmüş kel bizim köyde

 

Süslerdi dağları çiğdem sarısı

Koşardı toprakta kızı karısı

Kekik boyanırdı dağın arısı

Ocak çoktan söndü kül bizim köyde

 

Evler sessiz başındadır dumanı

Çoktan öldü sürülerin çobanı

Bu gidişin olur mu ki amanı

Daha da yeşermez gül bizim köyde

 

Sütleri güveçte kaymak tutardı

Harman yerlerine buğday atardı

Bulgur sergisinde nöbet tutardı

Maziden bir yaprak dil bizim köyde

 

Çoban Çeşmesi’nin yanıyor özü

Mevsimler tükendi görüyor gözü

Yüreğinde topaklanmış bir sızı

Baharlar yaşanmaz bil bizim köyde

SEVMEK YANMAKTIR!

 

Geçmiş yazılarımdan birinde “an mı son mu” diyerek kendimce sorular yöneltmiş, bir anlamda kendimi sorguya çekmiştim. İnsanın kendini sorguya çekebilmesi mühim bir mesele. Sorguya çekmek; menzile doğru yollardan varmanın çizgisini de gün yüzüne çıkarıyor. Sorguya çekme, hayata bakış açısını insanın kendi kendine izah etmesine sebep oluyor. Hayatı hangi gözle seyrettiğinin farkına vardırıyor kardeş. Bu seyri tam olarak yazıya dökebilmek, benim gibi yazmanın acemisi olanlar için oldukça zor.

Sadece var olmanın huzurunu kendi içinde yaşayanlar için yazmak kolaydır. Bu dar ve bencil kalıp içinde bunalmak gibi bir kaygıları yoktur ki. Onlar için kendi “anları” yeter de artar çok şeye. Aslolan sonken, anın keyfinde kalmak aldatıcı ve kolaycı bir tutum oysa.

Toplumla, yurtla, tarihsel değerlerle, var olan maddi ve manevi birçok kıymetle bağ kuramayanlar romantik aşk duygusuna sarılıp cinsi meselelerde şiirler düzüyorlar. Of of!...  Rağbet de görüyor mu görüyor cancağızım..

Kendi anından çıkıp ızdırap da duyabilmeli insan. Faniliğini bilmeli, kendi vücudunda olan değişimin farkına vararak tarihi ve sosyal çevreyle bağlar kurmalı, teselli aramalı, teselli bulmalı. Tüm bu buluşların(!) sonucunda işaret fişeği denecek davranışlar sergilemeli.

Kuşlar âlemi bile ibretlik olaylarla dolu. Baksak, seyretsek anlaşılacak çok şey. Uzak hedeflere alayıyla uçanlar daha kolay varırmış. Aile içinde ortak hedefe aynı duyguyla kilitlenenlerin başarıya ulaşmaması imkânsızdır. Her aile bireyi kendi yönünde uçmaya kalkarsa birlik diye bir şey kalmaz yeğenim. Ülkeyi bir aile sayarsak her bireyin uçma rotası ortak menzile hizmet etmeli. Sadece bireysel var oluşumuzun anında değil topyekûn huzurun gayretinde olmalıyız. Bunun için bireysel donanımlarımız toplumsal uçuşa katkıya hazır olmalı. Bu anlamda aile içi planlarım ne olmalı sorusunu kendimize sorabilmeliyiz. Sosyal problemleri azaltma yönünde hangi katkıları yapabilirim, hayat şartlarının iyileşmesine hangi çözüm yollarını önerebilirim derinliğinde olabilmeliyiz.

Günün kendi penceremizden eksilmediğini görmek yetmez kardeşim.  Toplumsal günün çoğalmasına katkı yapacak hangi fedakârlığa hazırız buna da bakmak lazım. İnsan kendine kaygılandığı kadar, toplumsal kaygı ve sevinçleri de duyumsamasını bilmelidir.

Rahmetli babam; “bir günü diğerine eşit olan zarardadır” sözünü çok iyi biliyor olmalıydı ki, ‘hiçbir şey yapmadığın anda bile günlük ekmek parasını kazanmalı insan’ derdi. Hey gidi babam hey!!...  O kadar boşta, boşluktayız ki, sorma gitsin.

Boşta, boşlukta durarak bireysel becerilerimizi bile körelttiğimizin farkında değiliz. Yumurtayı kırıp önüne koyamayacak çocuklar yetiştirdik. Cinsi ve nefsi duygularının tutsağında çoğunluk oluşturduk. Beklentileri hazıra dayalı duyguların çoğalmasına katkı sağladık. Of, of!.  İstisnalara sözüm olur mu? Olmaz kardeşim.. Üstelik alkış tutarım onlara..

Hayal kurmak yetmez! Fayda için, faydalı olmak için, katkı için, katmak için, ortaya koymak için kıpırdamak gerek. Sevmek, yanmayı gerektirir kardeş. Damar damar, nefes nefes!

Bu ülke sevmeye değer. Gösterin yanmalarınızı..

Sağlıcakla.

TUTUM VE BEDEL

 

İnsan tutum ve davranışlarını oluşturan hatta değiştiren o kadar çok etken var ki, sorma gitsin. Hele sosyal medya son yıllarda belki de başı çekiyordur. Çekiyor diyebilmek için bir araştırma yapmak lazım. Oysa biz kendi gözlemlerimiz nispetinde iddia sahibi olabiliriz.

Özellikle belli yaş grubunun sosyal davranışlarına etki ettiği muhakkak. Mankenlerin, ünlü şahsiyetlerin giyiminden, kuşamından, alışkanlıklarından, yaşamından, gözlüğünden saç şekline varana kadar ne varsa etkilenmediğini söylemek gerçekçi bir yaklaşım olmaz. Reklam filmleri algı yaratmada belli yaş grubunu çok çabuk ele geçirebiliyor. Bu etkileşim bazen insanların kendi gerçeğinden çok uzakta olmasına rağmen şartları zorluyor. Bu zorlama yaşam içinde değişik biçimlerde olumsuz patlamalara sebebiyet veriyor.

Anamın temizlikte kullandığı kül, kil ve toprakken; ben filanca artistin saçlarını savurtan şampuanı kullanmak için şartlarımı zorluyorum!.. Anam kendi ürettiği sirkeyi sadece iştah açıcı olarak değil arındırıcı olarak kullanırken bizim neler kullandığımıza bir bakın. Yeşil sabun birçok temizliğe yeter artardı be!  Bunları anlatırken alışkanlıklarımızın zaman içinde nasıl şekil değiştirip tutum ve davranışlarımızı etkilediğini anlatabilmek adına yazıyorum.

Adını markalaşmış bir ürünü bir şekilde üstüne yapıştırmış olanın adım atışından etkilenip rüzgârına kapılabiliyoruz. İyi mi, kötü mü farkına varmadan, vardırmadan. Uf uf!.

Rahmetli babam çiftçiliği geleneksel yöntemlerle yapardı. Bir çift öküz, ardında karasaban veya pulluk. Her baş hayvanımızın da bir adı mutlaka vardı. Gökmen öküz çift sürerken çiziye yatmaya bir alıştı bu yatışı huy, karakter haline getiriverdi. Çift sürmek işkence haline dönüşür, Anam demediğini gomazdı Gökmen’e… Sattırcen bunu! Der, bi daha demezdi. Gökmeni satıp kurtulmak mümkün ama insan öyle mi?

İnsanın tutum ve davranışları da alışkanlık haline gelince sosyolojik etkileşimler kendiliğinden ortaya çıkıyor. Filanca burnuna hızma takmış aa-a  bende takmalıyım. Bir davranış biçimi davranış olmakla kalmıyor duygumuzdan düşüncemize sonuçta davranışımıza yansıyor. Davranışlar tutumumuz, tutkumuz olup çıkıyor.

Toplumsal duyarlılık adına alışkanlıklarımız bile içinde yaşadığımız çevre tarafından oto kontrole takılırdı. Aykırılıklar bir nokta da toplumsal zarar oluşturmasının çok öncesinde temizlenirdi. Ya şimdi camide imam gık! diyemezken okulda öğretmen höst! diyemiyor, sokakta bir büyük hişt! Diyemiyor. Sonra başıbozuk tutum ve alışkanlıkların toplumsal sıkıntısını yaşıyoruz. Her birimizin olumlu veya olumsuz tutumu davranış olarak ortaya çıktığında bütünsel bir bedeli hazır vaziyette beklerken buluyoruz.

İlçemizin tanınmış pazarcı esnaflarından Hasan Hüseyin Tayşi abi “ Len olum kısa yaz şu yazıları, okuyamıyon” ikazında bulunuyor. Haklı mı haklı! Az sözle çok şey ifade edebilmek de ayrı bir hüner. Biz de de o hüner olmayınca sona biraz dolanarak varıyoruz. Uzun diyenler haklarını helal etsin artık.

Anlatım ve ifadelerim ne kadar net ve anlaşılır oldu bilmem ki? Demem o ki, tutumlarımızı davranış olarak ortaya koymadan süzüp elekten geçirmemiz gerek.  Olumsuz tutumlar bazen de çekilmez hale geliyor be kardeşim.

Tutuma bakmak gerek /kötüyü yıkmak gerek/ şu geçici dünyada/ engince akmak gerek..

Sağlıcakla..

MUHTAR

 Şair dostlarımız ekleme yaparlarsa mutlu oluruz

MUHTAR

Tavşanlı yurdunda Ada Mahalle

Milletin şairi dilidir muhtar

Sözünde sazın da yapmazken hile

Yazların yağmuru yelidir muhtar.

Hizmetin yolunda günü kar belle

Kaygısız aklı cana zor belle

Hakkı gözetmeyen düşü kor belle

Mevsimin baharı selidir muhtar.

Üzülür hizmetler azalır diye

Günler gelir geçer döner deliye

Faydayı zararı korken çekiye

Toplumun ayağı elidir muhtar

Dert bilmeyen dertsiz düzen kuramaz

Huzur için gerçek aşkı aramaz

Kaygısız baş ilaç bulsa saramaz

Mahallenin sesi dilidir muhtar

Oğlanı bilmeli kızı bilmeli

Kışları bilmeli yazı bilmeli

İnsanın içinde özü bilmeli

Toplumun ayağı koludur muhtar

Çoban Çeşmesi'de muhtar olalı

Olmadı yalanı sözü cilalı

İçinde hizmeti engin kılalı

Allah'ın bir kulu kuludur muhtar

LEYLA MISIN MECNUN MU?

 

İletişim ve ulaşım oldukça kıt ve kısıtlıydı Belli yaş grubu geçmiş günleri çok iyi hatırlayacaklardır. Kıt imkânlara rağmen güçlü dostluklar inadına çoktu. Evden eve, köyden köye, ilden ile dostluk köprüleri en güçlü ve samimi biçimde uzayıp giderdi. Günlük yaşam güçlü hissediş ve samimiyet ganiydi. İnsanlar köyden köye gider her türlü yardımlaşmanın, dayanışmanın, muhabbetin tadını çıkarırlardı. Yani insanlar; dostun dostluğun mecnunuydular.

Rahmetli Sakıp Ağa’nın söyleşilerini can kulağıyla dinlerdim. Kendi üslubuyla cümleler kurar, nüktelerin arasına düşündüklerini apaçık yerleştirirdi. İşadamlarımızdan Koç’ta az konuşur ama önemli laflar ederdi.

Sakıp Ağa dünya da önüne geçilemeyecek üç konu var ki, Ölüm, teknolojik değişim ve vergi demişti yıllar önce.

Teknolojik değişimler son sürat devam ediyor gerçekten. Bu değişimin insanlar üzerindeki sosyal etkileri de olumlu veya olumsuz yönde sürüp gidiyor. Giderken bazen sürüklüyor da… Olumlu yönlerinin keyfini sürerken olumsuz yönlerinin ceremesini de ödüyor insanlar.  İnsan davranışları teknolojik gelişmeyle şekil değiştiriyor, etkileşimde aynı oranda farklı kılıklara bürünüyor. Suç ve suçlu bile teknolojik değişimle akla hayale gelmeyecek şekillere girdi. Gerçekten belamı bela!

Benim içim güzel ama başkalarının ki çürük. Benim içim güzel ama başkalarının ki pahalı. Benim içim güzel ama başkalarının ki kara.. Benim içim güzel ama başkalarının ki fitne fücur.

Bu noktada Koç’un sözleri çınlıyor kulaklarımda. “Eşeğin dik kulaklısı iyidir” demişti. Görsellikten öte bir mana taşıdığını yıllar öncesinden yüreğime nakşetmişim. Duyarlılığa, hassasiyete,  dikkate işaret eden yanı var kulaktaki dikliğin.  Ya işte böyle…

Dünya göçse umurunda değil kimilerinin. Cennetten bir köşk olsa da fakında değil. Alıcılar kapalı kardeşim. Alıcısı açık olan bazıları da şeytani planların peşinde. Uf uf!

Aynı dile, aynı dine sahip insanlar birbirine benzer gözükse de faklılıklar çıkıveriyor ortaya. Bu farklılık ilke ve ülküde ayrışmalara sebebiyet veriyor. Ayrışmalar huzursuzlukların baş mimarı. Aynı okulları okuyan, aynı eğitimi alan insanlar farklı davranışlar sergiliyor. Farklı duruşlar iyiliğe, güzelliğe hizmet etse sözüm yok. Kimilerinde ne ilke kalıyor ne ülkü! Oldu mu ya!

Sözü dolandırıp durmaya çok da gerek yok aslında. Teknolojik gelişmeler artarak devam ederken ilke ve ülkü de bir olmak lazım. Her ne iş yapıyorsak yapalım işimizin mecnunu olmak lazım. Dostun dostluğun heva ve hevesinde olmak lazım. Ülkemizin birliğine bütünlüğüne, gelişimine, topyekun huzura katkı yapacak eylem ve davranış içinde olmak lazım. Yaptığımız her işin, her davranışın, her hareketin olumlu olumsuz sosyal etkisini, katkısını hesap edebilmemiz lazım. Bu ülke hepimizin. İçimizdeki sevgiyi artırmamız lazım. Ölüm gerçek!...... Hadi söyle; Leyla mısın, Mecnun mu?

Sevemez kimse seni/ benim sevdiğim kadar..  Sağlıcakla

BİR FİKRİM VAR

 

Ortaokulu on kilometre yayan gidip gelerek okudum.(1971-74). Zor yıllardı. Zorluklar güçlendiriyor insanı. Zorlukları aşmanın çözüm yollarını da öğreniyor insan. Mücadele ruhu kazanıyorsun aynı zamanda. Ufacık sorunda psikolojin alt üst olmuyor, travmalar yaşamıyorsun. Sabrı öğreniyorsun en başta.

O yıllarda okullar arası bilgi yarışmaları oluyordu. Yarışmalar oldukça ciddiye de alınıyordu. Değirmisaz Ortaokulu’nda okulu temsil edecek grubun içerisindeydim. Önce okul kendi bünyesinde grupları yarışmalara sokup en güçlü ekiple ilçenin başka okullarıyla eleme usulü yarışmalar sürüp gidiyordu. Öğrenciyi hatta topyekûn okulu geliştiren bir şeydi. Görüyorum şimdi de özellikle sporda, halk oyunlarında, santraçta vb. dallarda yarışmalar mutlaka oluyor. Bilgi her şeyin başı olduğuna göre bu tür işler yeniden gündeme gelmelidir.

Televizyonlarda “Kim milyoner olmak ister”  “Üçte üç-Tamamı devam mı” yarışmaları güzel örnekler aslında. Şahsen zevkle izliyor çok şey de öğreniyorum.

Buradan hareketle, köyler arası bilgi yarışmaları, halk oyunları, tarımsal yarışmalar, yemek kültürleriyle ilgili yarışmalar, Giyim kuşam yarışmaları, türküler, maniler.. her köyün kendine has gelenek ve görenekle ilgili ne varsa neyi varsa. Çoğalt da çoğalt. Bunun organizasyonunda  Kültürel kurumlarımız, özel idareler, Milli eğitim kurumlarımız, Halk Eğitim, Belediyeler, muhtarlıklar, koordinasyonu sağlamak adına Kaymakamlarımız.

Kültürel birikimleri, tarihsel konuları, üretim ve üretim tekniklerimizle ilgili her köyü kendi içinde duyarlı hale getirirken köylerimizi birbiriyle etkileşim içine sokmak mümkün. Yeni kuşaklara tüm bu değerlerin hatırlanıp taşınmasına vesile olabiliriz.  Bu tür etkinlikleri kayıt altına da alabildik mi değme keyfine.

Eğitimle uğraşanlar iyi bilir. Bir konu işlenmeden önce amaçlar ve araçlar belirlenir kazandıracağı bilgi ve beceriler proğram içinde beyan edilir.. Ders konuları öyle işlenir.

Köyler arası bu tür yarışmaların amaç ve araçları toplumun genel yapısına müthiş katkılar yapacaktır. İçinde yaşadığı kültürün farkına vardıracaktır en azından. Üretimin çeşitlenmesini zenginleştirecektir. Her köy ürettiği ne varsa sergileme, ortaya koyma becerisi kazanırken sahiplenme duygusu gelişecektir.

Okullarımız özellikle spor alanında kendi aralarında bir yarış içinde oluyorlar. Bölgesel yarışmalara katılıyorlar. Ne kadar güzel..

Şimdi değişik başlıklar altında köylerimizde bunu yapmanın tam da sırası diye düşünürüm şahsen. Çok da zor  değil. Yaratacağı ivme çok yüksek. İlçemizde bu tür etkinlikleri gerçekleştirmeye müsait kamusal mekanlarımız da mevcut. Bunu harekete geçirecek resmi irade gerekli.

Köy köy, ilçe ilçe, il il tüm ülke sathına yaygınlaştığını düşünmek bile heyecan yaratıyor insanda.

Bir başka önerimde köylerimizde bulunan bilge yaşlılardan kendi köyüyle, yöresiyle ilgili yaşam hikâyelerini dinleyip kayda geçirmek. İnanın bunların toplamının gerçekleştiğini düşündüğün zaman her insana nasıl bir sorumluluk duygusu kattığını el birlik göreceğiz.

Hemen yapılabilecek etkinliklerden biri de ilçemizde Köy Tanıtım Günleri. Fotoğraflarla Köylerimiz Yine olur mu olur. Yeter ki niyet edilsin.

Köy köy tesis edilen sosyal yapılar gelişmeye yeter mi? Yeter ama eksik kalır. 

İfade etmeye çalıştığım önerileri gerçekleştirmeye niyetlenmenin tam da zamanı. Şimdi düşünme zamanı. Düşünmek bile güzel kardeşim. Haydi hayırlısı.. Sağlıcakla

AN MI, SON MU?

Keyifle mutluluk arasında hassas doku bağı mutlaka var. Keyiflenmek aynı zamanda mutluluk mudur? Bu soru karşısında duraksıyor, düşünmek zorunda kalıyor insan. Düşündükçe farklı şeyler olduğu kanaatine varıyorum şahsen ben. Veya düşüncelerim bana öyle hissettiriyor, ne bileyim. Belki de yanılıyorum. Yanılsam da hissedişlerimi paylaşma ihtiyacı hissediyorum yine de. Paylaşmadan doğruyu işaret edecek kimi ya da kimleri bulurum bu kış günü.

Büyük aile şeklinde yaşarken; babamın tabiriyle “horanda”  sofranın başına toplandı mı, babamın gözleri parlardı. Kaşık şakırtısı akşam alacasının melodisi olurdu. Yemek sonrası köşe yastığına sırtını yaslayan babamı, demli çayını yudumlarken dünyanın en huzurlu insanı olarak görürdük. İçinde yaşadığı günün şükrümüydü, günü kurtarmanın keyfimiydi yoksa gerçek bir mutluluk muydu? O günler, bunları düşünme yetisinde değildik ki. Olmasak da anılar toplamışız gün gün. Anılar da böyle dönüp dönüp, önünüzde harman olunca, bir bir inceleme, ayırt etme ayrıcalığını yaşıyorsunuz. Sevinçle hüzün bir arada süzgeçten geçiriyorsunuz. Şükür ki şükür!. Ya geçirme imkan ve fırsatınız olmasaydı?....

Bazen sokak aralarında dolaşırken oyun oynayan çocuklara bile sorarım, “mutlu musun?” sözle tam ifade edemeyenler kulaçlarını açarak oranlamaya çalışırlar. Çocukça çocuğun bile bir cevabı oluyor bu soruya. Cevapsızlıktan iyidir yine de.

Babam çayını yudumlarken yaşadığı gerçek bir mutluluk muydu, geçici bir huzur halimiydi? Bu huzurun arkasında içinde yaşadığı gerçek duygular ve hissedişler neydi acaba. Çocuklarının ya da onun tabiriyle horandanın istikbali için hangi kaygı ve ruh halini taşıyordu içinde. Kestirmek zor. Bunları edindiğim tecrübe ve birikimle, tahmin ederek yorumlama kolaycılığına düşüyorum. Tecrübe, tahmin ve birikimlerimin ortaya koyduracağı söylemlerin ilmi şeyler olmayacağı kesin.

Bazı şeyler gerçeklerden uzaklaştırarak anlık keyif duymasına sebep oluyor insanın. O an geçince gerçekle yüz yüze kalabiliyorsunuz. Yani gerçek mutluluk olmuyor kardeşim. Yaşam içinde hayatın değişken birçok yönleri var mı var. Bugün sağlıklıyken yarın ne olacağınız belli değil. Bugün varlıklıyken yarının garantisi yok kardeşim. Önümüzdeki ihtişamla, varlıkla, sağlıkla, kudretle, makamla, mevkiyle, etiketle keyif içinde görünebiliriz. Fakat, mutluluktan bahsetmek gerçekten zor. Sonrasında ne olacak belli değil ki! Son için kaygılanabiliyorsan ihtimal dahilinde mutluluk.

Yaşadığımız hayat içerinde vatan ve milletimiz için güzel şeyler yaptık mı, hayırlı evlatlar yetiştirdik mi, sahip olduğumuz değerleri sonuna kadar koruyabildik mi, son anımızda çocuklarımız başucumuzda mı, musalla taşına konduğumuzda cemaat gür bir sesle “ iyi biliriz” diyebilecek mi? Gerçek mutluluk son anlarımızda gözümüzün parıltısından anlaşılacak bir şey değil midir? Gerisi anlık yaşadığımız keyiften öte geçmeyecek şeyler sanırım.

Uzun lafın kısası sonuç önemli sonuç! Bu nokta da rahmetli Sabancı gözlerimin önüne dikiliyor. Sözleri kulaklarım da çın çın ünleniyor. Dünya benim olsa ne yazar, çocuğuma bir ayakkabı giydiremedikten sonra demişti. Sağlıklı olmaya işaret ederken, güvenilir insan olmayı da öğütlemişti.

Anın keyfini yaşarken, sonucu gözden kaçırmamak lazım herhalde. Anılar, anılar!.. Sağlıcakla.

BENİ DÖVÜN!

 

 

Geçenlerde önemli bir toplantıda önemli şeyler konuşuldu. Durum tespiti ve öneriler havada uçuştu. Düşünen insanları severim. Saygıyla eğilirim karşılarında. Durumumu bilenler bilir. Düşünen ve düşündüğünü ortaya koyan insanlardan edinimlerim ölçülemeyecek kadar çoktur. Teşekkürü çoktan hak ediyor böyleleri kardeşim. Aha  o toplantıda baş konuşmacıya “ – fabrika kurun fabrika”dedi birileri. Bunu derken ağzından köpükler saçıldı be ya… Hadi kuralım!  İstemeyenin gözü çıksın. Sen neresindesin? Tık yok, ses seda kesildi.  Bazıları “fabrika kurun” cazgırlığında sadece. Ya işte böyle. Sen hiç bir şeye dokunmayacaksın, kurun kurun! Diye köpüreceksin. Böyleleri tam da bedavacı türünden.  Rahmetli anam; “bedavacı bu bedavacı!”derdi böylelerine. Armut piş ağzıma düş beklentisi. Bazıları da kurum ya da ilgililerin kucağına sorunu atıp görevi tamamladım edasına bürünüyor. Of ne ala!.. Beyni de, kurumları da hor kullanmak diye buna denir herhalde.

İnsanın kendi bir fabrikadır aslında. Yeter ki doğru ve verimli kullanmasını bil. Ülke nüfusumuzu doksan milyon  kabul edip, çocuk ve yaşlı nüfusu çıkarsak  üçte biri, otuz milyon eder. Bu da 30 milyon fabrika demek kardeşim. Her fabrika! asgari düzeyde çalışmalı. Çalışmazsa iflasa sürüklenir iflasa…iflasın sonu acıdır, el açmadır, açlıktır, yalvarıştır, çaresiz boyun eğmedir, sürünmedir. Fabrikada üretilen bir kilo üretimin bir değeri vardır. Bugün yaptığı üretimle yarın yaptığı üretimin değeri aynı kalırsa sonuç hayra alamet değildir.

Her bir insan içinde durum böyledir aslında. Ne denmiş; bugünümüz yarınımıza eşit olmamalı. Kim demiş, nasıl demiş, neden demiş, bunu da siz araştırın.

Bir kurumda uzun yıllar çalıştım. Dört çeşit adam vardı çalışanların içinde. Hatta beş demek lazım. Sendikacının adamı, siyasetçinin adamı, işverenin adamı, bir grubun adamı, bir de Allahın adamı. Bu adam çeşitliliği içinde kayış, Allahın adamlarının boynunda olurdu. Herkes birinin adamı olunca gerçek böyle zuhur ediyor maalesef. Adamlara iş yaptırmak mümkün olmuyor kardeşim. Netice üretim gün gün aşağı ivme gösteriyor. Sonuç hüsran…bu sonuçtan kim üstüne pay çıkarıyor? Yükle  birilerine gitsin…

İnsan kendini canlı bir varlık olarak bir fabrika gibi düşünmelidir. Neyi üretip üretmediğine bakmalıdır.  Bu sorgulamayı yapmıyorsak vay halimize..

Belli yatırım yapıp üretime katkı yapan iş insanları var.  Bunlarda el üstünde tutmamız gerekenler arasında. Bir küçük örnek vermek lazımsa; adam mandıra kurmuş mesela. İşçisi, nakliyecisi, hayvan yetiştiricisi toplamda kaç aileye katkı sağlıyor.  Yarattığı katma değer…

Alkışlanmayı çoktan hak ediyor kimileri. Bu yetmez, ödüllendirmek gerekli. Sen de bir demet maydanoz  üret kardeşim. Iıh! Kolaycılık tercihinse ağzını doldura doldura konuşma.

Üretmek kahramanlıktır. Üretmek topyekun düşünmektir. Üretmek zordur. Zorluğun türkülerini hatırlamanın tam da zamanı.

Sabahtan kalktım da ezan sesi var/ Ezan da sesi değil yar yar burçak yası var/Bakın şu adamın kaç tarlası var/Aman da ne zor imiş burçak yolması/ Burçak tarlasında gelin olması.

Zoru zor diye, kolayı kolay kolay diye yapmazsak işimiz zor mu zor.

Bu yazıyı yazarken nasıl da saçmalamışım değil mi? Tek saçmalayan ben değilim aslında. Dünya da kimler nasıl saçmalamış bugüne kadar bir araştırma yapın isterseniz. Sonra da beni dövün!!!

Ben dövülecek adam değilim. Sağlıcakla

G-A-G-A!

 

Hayat ibretlik hikayelerle dolu. Oku oku bitmez, yaz yaz tükenmez. Okusan n’olur, yazsan n’olur ? Bilmem! Bilmediğimin bilmezliğinde yuvarlanıp gidiyoruz işte. Çocukluğumda gaga!  dedim mi herkes anlardı ne demek istediğimi. Şimdi gırtlağımı yırtsam nafile… uf, uff!

Yazsamm! Okuyan kim ki? Anlatsam; parası olmayanın bile kurun, faizin, piyasanın derdine düşmüş olmasından kafayı kaldıran yok.  Ben de kendi ukalalığımda yazmaya çalışıyorum yine de. Yazdıklarım bestseller arasına girerse sakın şaşırmayın emi! Öyle eften püften şeyler yazdığımı  düşünme yanılgısına da kaptırmayın kendinizi. Yazdıklarımın nerelerde nasıl yer verildiğini gördüğünüz gün utanırsınız. Göstere göstere yazıyorum, okuyorum ve de paylaşıyorum gözünüze sokarak. Hatta üstüne basarak söylüyorum bak, okumazsanız u-t-a-n-ı-r-s-ı-n-ı-z!.. Sonra yazdıklarımın size çok faydası  olur kardeşim. Hele söylediklerimi, ühhü! şurup diye içseniz yeridir.

 Ezmek, ezilmek buna denir işte. Bazıları yüksekten örüyor örgüsünü. İki doğru bir çalma, bir ters bir düz. Bu örgü içinde utanıyor, sıkılıyor, bunalıyorsunuz da bungunluğunuzu hatta hissiyatınızı dışa vuramıyorsunuz. Çünkü yüksekten örenlerin! gözünde bir hiçsiniz kardeş.

Bilirim ki itici olmanın en kestirme yolu ukala olmaktır. Kimileri için ukalalık ekmek kapısı gibidir. Belki de arsızın ekmeği bir dilim fazla olur diye bu yüzden denmiştir. Bilinir aslında da, bile bile göz yumulur nedense. Of of!

Her şeyi bildiğini iddia edenler, en iyisinin kendileri olduğunu söyleyenler; bilmediklerini anlayamazlar yeğenim! Sen onların gözünde fasülye sırığı olmaktan öteye geçemezsin yine de. Çünkü öyleleri eşsizdir.  Daha bilinen tarifle tamı tamına hint kumaşıdır hint.

“Deliyle deli olunmaz” diye tembihlerdi anacığım. Şimdi örgüsü yükseklere takılıp ukalalığa mı soyunalım yani! Anamın bu sözleri aklıma gelince utanıyorum biliyor musunuz?. Babam da kısa ve öz “uyma sen onlara” derdi. Uymaya uymaya fasülye sırığı ölçüsünde kaldık ya. Yazının bu noktasında öfke sınırımı görenler; Hadi uy! Uy! Diye tempo tutup gazlayacaklarmış hissine de kapılıyor insan. Iıh! Uymam kardeş! Boşuna ultra gazla gelmeyin üstüme. Anamın tembihi, babamın ikazı çınlıyor kulaklarımda. Eh! Ne halim varsa göreyim ben.  Sonra haftalık burcuma göz gezdirdim daha bu sabah. Kova burcu kafilesindenim ya! Alçalan taraflarım varmış. Ne olur ne olmaz uymam dedim mi uymam. !!!.

Bir de çok çabuk gaza gelenler var. Kaç beygirlik algıya sahip bilmem ki. Dokunsalar fırlıyor. Bu fırlayışla ne insanlık kalıyor ne kanun kalıyor, ne kural. Ez geç, biç geç, düz geç, sil geç. Fren devreden çıkıyor. Tut tutabilirsen. Bu da ukalalığın bir başka modeli.

İnsan hayatı, uyku zamanını çıkarsak ayakta geçirdiğimiz dilim ne kadar ki? Hesaplayın canım. Bir de ebedi hayat. Ölçüye vurmak ya da tahayyül etmek zor olmasa gerek.

Fasülye sırığıyken kavak boyunda laf etmemişimdir umarım.

Değmen benim gamlı yaslı gönlüme! Sağlıcakla.

HESAPSIZ HAYALLER

 

Hayal kurmak güzel bir şey. Sonra insana has bir yanı var. Kur hayali yan gel yat kardeşim. Vallahi kurduğun hayalle dünyayı satın alır insan. Satın aldıklarınla kendi iç dünyanda müthiş bir karizma da yaratırsın. Kurduğun hayalle her şey ama her şey senindir ki değme keyfine. O keyif ki hangi huzuru vermez insana! Hayal kurmanın neticesinde parmakla gösterilen adam haline bile gelirsin. Hayaller kurarken başkalarından borç iste ve al. Hatta bankalardan kefilsiz krediler. Al kardeşim al! Sendeki hayal gücü bende olsa ben de yan gelip yatarım be! Hayal dediğin uçsuz bucaksız bir şey. Bugün değilse yarın, bu yıl olmazsa seneye. Allahın günümü bitti. Hayalleri kur, dokunma hiçbir şeye. Hatta senin yapman gerekenleri de bana salla sen.. Uff, Uf!  Sonra, oturduğun yerden hayal ettiklerinin bir günü vardır sen o günü beklemeye devam et.  Yürü be koçum! Nasılsa hayal kurmak parayla pulla değil. Su bile paraylayken, bedava bedava! Hayal kurmasını bilen senin gibi kaç kişi vardır dünyada. Bu yeteneğinle aptal hatta salak gözüyle bakabilirsin bana. Enayi gibi bakarken koskoslanabilirsin!  Ben bu davranışın yüzünden asla gocunmam!. Bu konuda bana güvenebilirsin.

Taş üstüne taş koyma, kime kimlere bırakacaksın sonra. Şu ölümlü dünyada kale gibi hayallerinle çocukların, ailen; gül gibi geçinir gider kardeşim. Çocukların okuluymuş, eğitimiymiş geç bunları sen geç. Hayal kurmayı sana baban mı öğretmişti. Ahh, Ah!

Yazının buraya kadarını yazmak ne kadar da kolaydı be kardeş. Üzerine karaladığım kâğıt boyutunun tam on yedi satırı su gibi akıp gitti. Kelimeler büklüm büklüm sıralandı. Tam bu esnada ünlendi Sezen’in melodisi kulaklarımda.  Şarkının sözlerini hatırlatmanın tam da sırası.

Sanki seni boğar gibi/ sanki yeniden doğar gibi/sanki zaman zaman ölür gibi/ Acısını, çilesini çekmediysen.

 Uff, uf!

Çilesi çekilmeyen hangi emek başarılı sonuca ulaşır. Hayal etmek sadece hayalperestlik olur kardeşim. Hayal ettiklerinin hayalinde kalmak şarkının sözlerinde de ifade edildiği gibi ölü gibi olmaktır. Bu net ve açık. Hayal etmek güzeldir fakat hayalinde kalmanın sonucu acıdır, rezil rüsva olmaktır. Hayal ettiklerimizin gerçekleşmesi bizim eylem ve hareketlerimizin boyutuyla doğrudan ilintili. Yolunda ne kadar koştuk, yorulduysak sonucu o kadar huzur ve sevinçlidir. Yani halk deyimiyle “ Ne kadar emek o kadar yemek’ kısaca

Edisonu edison yapan buluşudur. Karanlıktan korkan insanken; güneş battığında ortamını aydınlatacak lambayı yüzlerce deney yaparak buldu. Hayal kurmakla kalmadı çalıştı çabaladı, koştu koşturdu.  Mesele o buldu da n’oldu, bizde düğmesine basıp aydınlanıyoruz basitliğinde kalmamalı olay.

Kendimiz adına, ailemiz adına, ülkemiz adına, dünya ve gelecek adına hayallerin en güzelini kuracağız. Gerçekleştirmek için de gayretin en alasını göstereceğiz cancağızım. Meselenin özü tam da bu.

Ben mühendis oldum, ben doktor oldum,  ben savcı oldum, şu oldum- bu oldum başkaca iş yapmam  demeden, hayalperestliğe soyunmadan hayal kurmaya devam.

Kimse yazık yazık! demesin bize.. Kararlı mıyız?… Sağlıcakla

SORULAR VE DÜŞLER

 

Toparlanmak zordur bazen. Çocukluğum toparlanma çırpınışları ve düşleri,  hedefleri erteleme davranışları içinde geçti. “ -şu yaz hele bir gelsin… hele şu ürünleri bir toparlayalım… şu yılda bir geçiversin…”  Off of!. bitmek tükenmek bilmeyen umutlar ekerdik uçsuz bucaksız.. Ekmek ertelemekti çoğu kez.. Umut etmenin eşliğinde geçerdi çoğu yıllar. Geçerdi de, duyguları kimsenin ele geçirmesine müsaade etmezdik. Ailenin birliğine bütünlüğüne travmatik acılar ekecek hal ve tavır içinde olmazdık. Anam tarladan  kaldırdığımız nohudu ayıklamaya, buğdayı gözerle çalkamaya devam ederdi. Ederken ertelenen umutların gerçekleşmesini umut ederdi belki de.. Ayıklama, nohudun kızılcasının bize düşmesine yeterdi.. Ya işte böyle…kimsenin dudağını uçuklatacak, hayrete düşürecek şeyler değil bunlar. Ağzı açık bırakacak işler hiç değil. Anlatımları okudukça senin koskoslanacağın, burun kıvırıp küçümseme hal ve tavrını sergileyebileceğin anlar kardeş. Hadi erteleme duygularını vur açığa.. Utanma vur!

Babam “ namerde muhtaç olmamak için çalışcez! oğlum” derdi. Çalışmanın ibadet olduğunu bilirdi çünkü. Bilirdi de ertelemek adına ne varsa umutları yeşertirdi. Umutsuzluğun ahlaksızlık! olduğunu yüreğinde taşırdı belki de kim bilir? Çalışır, çalışırdık… Çalışmak hareket etmek, bir eylemde bulunmaktı, gayret etmekti.. Ha gayret! Oturduğumuz yerden yeni bir yıldan, yeni bir yazdan, yeni bir üründen umut devşirmek mümkün olmazdı.

Ayağında çarıkla cepheden cepheye koşan, şıldır şıldır üzüm hoşafıyla, kıt tayınla dedelerimizin umutları neydi acaba? …..

Bugün kahraman dedelerimizin övüncüyle yetinip kendimizde değil de yeni bir takvim yılının hayal boşluğunda mı beklentiler umacağız… hey gidi hey!

Dün yılın sonuydu, bugünse yeni bir yılın başı. Ertelediğin ya da umut ettiğin şeyler için hangi başlangıcın içindesin hadi söyle kardeş!

Akşamlara kadar kanal kanal  dizi peşinde kaykılmak kıpırtısız durmaktır yeğenim! Kıpırda biraz, silkelen..

Tüm kurumlarımız, sanayicimiz, küçük enafımız, kobilerimiz içinde bu böyle. Bir adım öte götürecek hangi projenin peşindesin görelim. Önceki yıllara göre fazladan yarattığın artı değer ne? Üniversitelerimiz, okullarımız, belediyelerimiz, derneklerimiz, vakıflarımız, diyanetimiz kutlama mesajlarıyla oyalanmayın boşa. Somut projeler koyun ortaya.

Okullarımız okul okul, sınıf sınıf fende, matematikte, fizikte, biyolojide başarıyı artırmak için hangi hedefin peşindesiniz. Okulundaki öğrenci sayısını çoğaltmak için nelerin kurgusundasınız?. Sporda, müzikte, kültürel işlerde hangi toplumsal katkının, ileri hedefin yolundasınız? Derneklerimiz, tabeladan öteye geçecek hangi sosyal ve kültürel projenin üzerinde kafa yoruyorsunuz ülkeye katkı yapmak adına?

Hangi ilgili, aile profilleri üzerinde ciddi çalışmalar yürütüyor. Yoksulu neden yoksul, varsılı neden varsıl. Suça bulaşan, bulaşmayan, başarılı başarısız, işli, işsiz. Sebepler, sonuçlar, öngörüler. Uf uf! Çoğaltta çoğalt. Vallahi kafa yorulacak işler bunlar.

Kafede, kahvede vakit geçiren insan sayımız ne? Bölgesel yarışmalarda derece yapan öğrenci sayımız bu kadarken geriye kalanlar skalada hangi noktadalar? Gençlikle ilgili geniş kapsamlı kaç proje gerçekleştirdik, yenileri neler olacak? Futbolun haricinde baskette, voleybolda vb. dallarda kaç takım oluşturduk.

Sanayide mesleki gelişimin yanına kaç sosyolojik ve psikolojik proğram ekledik.

Yoksulları ziyaret etmenin kolaycılığı yetmez kardeşim. Başarı hikayelerini de öne çıkaralım, örnek gösterelim.

Rehberlikçilerimiz kaç öğrenciyle kaç görüşme yaptı çocukların ve gençliğin durumu ne? Müzikçilerimiz, müzik kültürümüz hakkında hangi derleme ve toparlama işlemini gerçekleştirdi. Bu konuda toplumsal hedefleri neler?.

Tarımda hangi eğitim çalışmaları var, tarımsal kalkınmada yeni projeleri nedir? Bu soruları daha da çoğaltmak mümkün. Soru üretmek belki de en kolayı gibi görünebilir. Çoğaltırken düşünce de çoğalmalı. Sormaktaki amaç düşünceyi çoğaltmaktır cancağızım. Silkinmektir, silkelemektir bir yandan. Kendimiz için de soruları çoğaltmalıyız fert fert. Çoğaltmalıyız ki,   ertelediğimiz düşler, hayal ettiğimiz şeyler yol bulsun.

Hadi hayırlısı. Sağlıcakla