Sosyal hayatın içinde olmanın avantajlarının yanında dezavantajları da var. İnsan ilişkilerini problemsiz yürütebilmek kolay iş değil. Bazen içinizde kopan fırtınaları bastırmanın stresiyle yaşamak zorunda kalıyorsunuz.
Okuduklarımın bende yarattığı
birikimle çevremde karşılaştığım her bir insanın varlığının kıymetinden bahisle
güzel özelliklerini öne çıkarıp duygusunu yükseltmeye çalışırım. Bizim duygumuz
kimsenin umurunda değil yeğenim!
Adamın içinde biriken benle ilgili
olmadığı halde negatif ne varsa sıralayıp döküyor. Vücut dili, konuşma üslubu,
ses tonu toptan hücumda. Tabağını boş göndermeyip doldursan…. Yapamıyorsun!
Tarzın değil, biçimin değil, yöntemin hiç değil yeğenim. Adamın cesaret
katsayısı daha da artıyor. Azıyor kimileri azıyor. Allaha havale edip,
yutkunuyorsun.
Bu benim yaşadığım iç duygusuymuş
gibi anlatsam da değil. Kendi içinde
yaşayan çok insan var çok! Açık seçik
gocunmadan anlatıyorum ya yutkunuşumu…. Anlatmayan yüz binler var belki de.
Başkalarının içinizde yarattığı yangını, denizler dolusu suyu döksen söndürmez
çoğu kez. Of, offf!
Ben ne istiyorum biliyor musunuz?
Cevap, “nerden bileceğiz” olsa da; yaşayan bilir kardeş. Hisseder, anlar, tahmin
yürütür, tecrübeyi konuşturur.
Tutkuyla sarıldığımız vazgeçilmez
sevdalarımız vardır. İhtiraslı olmak
gibi hırs yükü duygularımız asla. Ben Demirli Köyü’nden Bakkalların Halil’im
işte. Yetip artıyor bu bana. Beylik beklentilerim olmadı hiç. Bu beklentisiz duruşumuzdur belki itilip
kakılmaya sebep!
Ama bazılarının beklentisi oluyor.
Sokakta yürürken onu gören ayağa kalksın, kaymakam önümde eğilsin, vali
sigaramı yaksın. Ühhü! Gördün mü iç duyguyu. Bu kadar üst düzey yani!
Askerde bölük komutanımız vardı.
Hitap biçiminden sinir yükünü bilirdik. “Efendiler” diye söze başlıyorsa, kork
korkabildiğince. Bazılarının “bey” deyişinden bile korkmak lazım. Gözlemle
tespit ettiklerimdir bazı şeyler.
Diyeceğim şu ki “efendi” diyenden kork, “bey”
diyenden kork! Diline ölçü koyamayandan da kork, sessiz kalandan da…
Biri diğerini yemeye göze aldı mı
“efendili, beyli” resmiyet kokan sözleri devreye sokar. Bazıları “usta işi”
yapıyor bunları. Bazıları, usul usul sessizce..Şaka değil gerçektir bunlar.
Sabrımız, hayran duyulacak
özellikteyken üstüne üstüne gelir bazıları. İçimiz yangın yeriyken, sakinliğin
muhteşemliğinde kalabilmek de Allah vergisi belki de. Tepkinin en alasını
gösterebilecekken sabra sığınmak... Tahammülünüzün kırıntısından nasiplenememek
ne vahşice, ne boşça bir aldanış!
Sınırları ortaya koyup, aldanış ve
duruşları fark ettirmek aslında meramım. Ortaokul ve lise yıllarımda
kompozisyondan iyi notlar alırdım. Şimdi o kadar zor ki beğeni toplamak.
Bakışlar çoğaldı, kamplaşmalar arttı. Beklentiler bencilleşti hatta
kişiselleşti. Nerden biliyorum? Ortalığa
hatta genel çoğunluğa hitap eden mektuplar yazmış olmama rağmen bir iki istisna
hariç dönüp bakmadı kimse. Uzaktan da olsa el sallamadı. Mektubu önüne zarfla
bıraktıklarımdan “tık” yok. Yani insan
davranışları anlaşılmaz duruma geldi. Uluslar arası ilişkilerde öyle. Kim kimle
flört ediyor, içten içe “gerçek hissediş” nedir bilinmez, anlaşılmaz halde. Devir
değişti devir!
Ben mi? Kimsenin umurunda değilim.
Kime şamar oğlanı lazımsa buradayım. Başkalarına söyleyemediğiniz içinizde
öfkeye dair ne varsa bekliyorum. Aramaya da lüzum yok, göz önündeyim zaten. Çocuklar
karne tatiline çıkmışken, vaktinizi boşa harcamayın. Kimilerinin parmak izi
yüreğimde olsun. Vakit nakittir! “Vur vur inlesin”. Sağlıcakla…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder